Ποιος δεν έχει κάνει αυτήν την ερώτηση; Κι αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι; Κι αν δεν είχα επιλέξει τότε αυτό, κάνει τούτο, πει το άλλο;Κι αν είχα σπουδάσει; Κι αν ... (περισσότερα)

είχα ασχοληθεί με κάτι άλλο; Κι αν δεν είχα κάνει τόσο νωρίς οικογένεια; Κι αν είχα μείνει Ελλάδα αντί να φύγω στο εξωτερικό; Κι αν το είχα ζητήσει διαφορετικά από το αφεντικό μου; Κι αν δεν είχα καυγαδίσει με τη μάνα μου; Κι αν είχα πει όχι για μια φορά στον κολλητό μου;

Κι αν, κι αν, κι αν…. Μια δίνη σεναρίων που αναμοχλεύει το παρελθόν, βάζει στην άκρη το παρόν κι αδιαφορεί για το μέλλον. Κι όλα αυτά βασισμένα σε μια απλή πεποιθησούλα, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, οι αποφάσεις δεν τροποποιούνται, και ποιος νομίζεις ότι είσαι που θα αλλάξεις τον κόσμο σου;

Ας κάνουμε ένα μικρό κλικ, για να γυρίσουμε αυτήν την ερώτηση στο παρόν. Αν αρχίσουμε να ρωτάμε τον εαυτό μας για την καθημερινότητα μας, όπου μπορούμε να πειραματιστούμε, τι στο καλό θα συμβεί; Αν αρχίσουμε να ρωτάμε για όλα αυτά που τα θεωρούμε δεδομένα, και πάρουμε το ρίσκο να τα τσεκάρουμε, πόσο δεδομένα είναι τελικά;

Κάνοντας ένα βήμα να κοιτάξω λίγο μακρύτερα από αυτά που νομίζω ότι ξέρω μέχρι το κάθε σήμερα, άρχισα ένα ταξίδι, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Καλώς ήλθατε!

09 November 2014

Όταν θα μεγαλώσεις θα καταλάβεις!

"Δουλειά μας σ' αυτήν τη ζωή δεν είναι να διαμορφώσουμε τον εαυτό μας σε κάτι ιδεώδες που φανταζόμαστε πως έπρεπε να είμαστε, αλλά να ανακαλύψουμε τι είμαστε ήδη και να το πραγματώσουμε."
Στίβεν Πρέσσφιλντ (Ο πόλεμος της τέχνης)

- Μπαμπά, γιατί πάντα όταν παίρνει η θεία Μαρία τηλέφωνο, στο τέλος φωνάζεις?
- Γιατί λέει βλακείες!
- Η θεία λέει βλακείες;
- Όχι  παιδάκι μου, δε λέει βλακείες η θεία σου (μέσα στα νεύρα όμως)
- Ε τότε;
- Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις!

Αποστομωτική απάντηση! Πως θα μπορούσε να μεταφραστεί άραγε; «Τα παιδιά, είμαστε χαζά και δεν καταλαβαίνουμε τι λένε οι μεγάλοι» ή «Η θεία Μαρία λέει βλακείες, κι ο μπαμπάς λέει σ’ εμένα ψέματα για να την καλύψει!» ή «Αφού έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνω, γιατί να διαβάζω για το σχολείο; Όταν μεγαλώσω θα τα καταλάβω όλα!» ή «Όταν ρωτάω κάτι για τη θεία ο μπαμπάς τσαντίζεται, καλύτερα να μην τον ρωτάω τίποτε»,  έως και το ακραίο «Όταν η θεία δε λέει βλακείες στον μπαμπά, ο μπαμπάς θυμώνει… Καλύτερα να προσέχω και να λέω μόνο βλακείες στον μπαμπά!»

Δύσκολο να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακούσει αυτήν την απάντηση. Και κάποιες φορές δεν είναι και παράλογο, π.χ. όταν ένα παιδί ρωτά τι είναι το σωματίδιο του Higgs, ή γιατί η οικονομία χρειάζεται να περάσει σε φάση ανάκαμψης, ή πως αποδεικνύεται η αρχή της απροσδιοριστίας.  Κλασσικές ερωτήσεις επτάχρονου, ε; Κάθε μέρα που ξυπνά ο μικρός Γιωργάκης, τέτοια αραδιάζει! Του έρχεται έκλαμψη του παιδιού μπας και βρει τη νέα θεωρία της σχετικότητας τώρα που πάτησε το πόδι του στο δημοτικό. (Παρεμπιπτόντως αν όντως τέτοια αραδιάζει, είναι για τη NASA, καλύτερα να μην αργεί).

Όμως πώς να απαντήσει ο μπαμπάς, που τα έχει πάρει στο κρανίο και δεν ξέρει καλά-καλά κι ο ίδιος γιατί; Μπορεί όντως η θεία Μαρία να λέει βλακείες, κι ο άνθρωπος να έχει απαυδήσει. Αλλά να κλείσει το τηλέφωνο στην κουνιάδα του; Ντροπή! ‘Η να πει στο παιδί ότι η θεία του λέει ότι της κατέβει στο κεφάλι, να έρθει εκείνη καμιά μέρα από το σπίτι, να το πετάξει ο μικρός και να γίνει το σώσε! Ίσως πάλι η θεία Μαρία, να τον πιέζει να κάνει κάτι που της είχε υποσχεθεί κι εκείνος να μη θέλει. Ε δεν πάει να πει στον μικρό ότι της έβαλε τις φωνές, επειδή του ζήτησε να πάνε την άλλη Κυριακή στον γάμο της ξαδέλφης τους!  Ή μπορεί να του λέει μόνο κάτι που δε θέλει να το ακούσει, και να τα λούζεται τελικά η θεία. Αυτό κι αν είναι πια, να πει στο παιδί ότι η Μαρία του ζήτησε να πατήσει και λίγο πόδι στη δουλειά - που τον τελευταίο καιρό δουλεύει δεκαπέντε ώρες τη μέρα - κι αυτού του γύρισε το μυαλό;

Γιατί άραγε δεν μπορούμε να τα πούμε αυτά, και πολλά ακόμα, σε ένα παιδί, αλλά θα τα καταλάβει μαγικά όταν μεγαλώσει; Και παραδόξως συνήθως τα καταλαβαίνει! Θα το βοηθήσει πράγματι όταν καταλάβει; Πόσο μας βοήθησε εμάς που καταλάβαμε; Δεν είναι σωστό να κλείσουμε το τηλέφωνο στην αδελφή. Δεν είναι σωστό να μην πάμε στο γάμο. Δεν είναι σωστό να μη θέλουμε να δουλεύουμε δεκαπέντε ώρες τη μέρα. Γιατί όμως να μην είναι σωστό; Ποιος το είπε; Εμείς γιατί τον εμπιστευόμαστε; Γιατί να μη λέμε αυτό που θέλουμε; Γιατί να μην κάνουμε αυτό που θέλουμε; Γιατί να φτάνουμε να λέμε ψέματα, στον εαυτό μας πρώτα, κι ύστερα στους άλλους, για να υπερασπιστούμε το «σωστό»; Γιατί να επιδιώκουμε να κάνουμε τα παιδιά μας «καλά», ώστε να καταφέρουν να έχουν μια μέρα τις ίδιες απορίες.

Πίσω από τα «πρέπει» κρύβεις τα «θέλω» σου. Πίσω από τα «σωστά» κρύβεις την ευκαιρία που έχεις να πειραματιστείς με τη ζωή. Πίσω από την ασφάλεια της κοινωνίας και της αποδοχής της, στριμώχνεις την αγάπη και τον αυτοσεβασμό σου. Σε μια εποχή που η έκθεση στο internet, στην τηλεόραση, στο facebook, στο twitter, και σε χίλια δυο άλλα που κατακλύζουν τη ζωή σου, είναι πρώτη προτεραιότητα πολλών, εσύ κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό. Στριμώχνεσαι πίσω από τα «σωστά» και τα «λάθος» που παραλογιζόμενα εκρήγνυνται γύρω σου. Δε φαίνεσαι. Δε φαίνεσαι πουθενά. Σε λίγο μπορεί και να μην υπάρχεις. Και τι θα πετύχεις; Θα υποψιάζεσαι ότι μάλλον ζεις, μέσα από όλους αυτούς που τολμούν και φανερώνονται, κάνοντας αυτά που εκείνοι θέλουν να κάνεις, και σκεφτόμενος «σωστά» όπως εκείνοι θέλουν να σκέφτεσαι. Κι ας τους θεωρείς συχνά μικροπρεπείς, ασυνεπείς, παράλογους, ακόμα και σκέτο θόρυβο…..

«Εκείνοι» δεν είναι οι κακοί, οι συνωμότες, οι πολιτικοί, οι Αμερικάνοι πράκτορες ούτε οι τρομοκράτες. «Εκείνοι» είναι μια κοινωνία που προσπαθεί να συντηρηθεί, να αντέξει λίγο ακόμα, να λειτουργήσει με τους ίδιους κανόνες πρωτογονισμού από την εποχή των πολέμων, των λοιμών, της πείνας. Να συντηρηθεί όμως, όχι να εξελιχθεί…

Κι αν το δικό σου «θέλω» είναι καλύτερο από αυτό που ξέρεις για «σωστό»; Τι λες να κλείσεις το τηλέφωνο στην κουνιάδα σου, να μην πας στο γάμο, να δουλεύεις λιγότερες ώρες, να σταματήσεις να λες ψέματα και στο παιδί, και να περάσετε όλοι καλά κι εμείς καλύτερα;

No comments:

Post a Comment