Ο αιώνιος πόλεμος των φύλων

Αυτός ήταν ο αρχικός σχολιασμός θεατρικού έργου από κάποιον ηθοποιό. Μπορεί να ακούγεται σχεδόν κοινότυπο, βγαλμένο από τη ζωή, αλλά σοκαρίστηκα. Τι στο καλό προσπαθούμε να χτίσουμε σαν κοινωνία, αν μια αιωνιότητα και βάλε ήμασταν σε πόλεμο οι μισοί με τους άλλους μισούς; «Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ εγκρεμιζόταν»  το γιοφύρι της Άρτας, κι όχι μόνο.

Γυναίκες: Πόσοι αιώνες φόβου, πόνου, ακύρωσης, αδιαφορίας, υποτίμησης, υποχρέωσης, θυμού έχουν περάσει από τα κύτταρά τους; Χρόνια προσπάθειας εύρεσης πλαγίων τρόπων, προσπάθειας για να προάγουν μια κοινωνία που δε τις εκτιμούσε, δε τις σεβόταν, που επέλεγε να τις αγνοεί. Πόσες γυναίκες που κακοποιήθηκαν κι αναρωτιούνται αν έφταιγαν οι ίδιες. Πόσα κορίτσια βγήκαν στην πορνεία από αμνημονεύτων ετών. Πόσες γυναίκες γκαστρώθηκαν (την ίδια λέξη χρησιμοποιούσαν και για τα σκυλιά) και έγιναν οι απόκληρες μιας κοινωνίας.

Άντρες: Πόσοι δεν έχουν επωμισθεί τόνους επιθετικότητας, βαρβαρότητας, υποτίμησης, φόβου απόρριψης; Άνθρωποι που δεν έπρεπε να αισθάνονται, που δεν έπρεπε να κλαίνε, που δεν έπρεπε καν να δείχνουν ποιοι είναι, αλλά να κρύβονται μπροστά στους άλλους και πρωτίστως μπροστά στον εαυτό τους.

Πόσα από αυτά κουβαλάμε ακόμα μέσα μας; Πόσα δεν έχουν πια κανένα νόημα,  κι όμως είναι εκεί για να σκάσουν μύτη με την πρώτη γρατζουνιά; Χιλιετίες το ανθρώπινο είδος έχει μάθει να ζει κάπως. Όπως…. Και τώρα τι; όλα αυτά διαγράφηκαν με μια μονοκοντυλιά τα τελευταία πενήντα χρόνια; Αν τα παιδιά γεννιούνται με χαρακτήρα και άποψη, μήπως δεν φέρουν πάνω τους τα κατάλοιπα αυτής της ιστορίας; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Ναι, αλλά ας μην ψάχνουμε σ’ αυτό τη μάνα μας και τον πατέρα μας. Νοοτροπίες, αρχές και επιταγές αμέτρητων κοινωνιών, και όχι μόνο, είναι που θα ανακαλύψουμε σ αυτήν τη φράση.

Και φτάνουμε σε ένα σήμερα, που τα πράγματα πάνε να αντιστραφούν. Άντρες και γυναίκες ξεπατικώνουν παρελθοντικές ανομίες οι μεν των δε. Οι γυναίκες λαίμαργα παίρνουν επιθετικότητα και αυταρχισμό των παλιών αρσενικών προτύπων, και τη βαφτίζουν δυναμικότητα. Οι άντρες διακριτικά δανείζονται πονηριές, μαλαγανιές και ψέματα, για να τα πουν ικανότητα επιτυχίας. Και πόσα άλλα… Αρσενικά και θηλυκά αναπαράγουν μια μάχη άμεσης ή έμμεσης επικράτησης. Θρηνούμε θύματα σ’ έναν πόλεμο που κάποιοι ονόμασαν αγάπη και έρωτα, κι έτσι τα θύματα αυξάνονται. Μη μας λείψουν τα θύματα, και δεν έχουμε να κλαφτούμε! Ας μην εξαπατόμαστε, δεν είναι έρωτας όταν υποχωρεί σε κάθε επιθυμία σου ή όταν πέφτει στα πατώματα που δεν πήρες τηλέφωνο, αλλιώς λέγεται. Αν το καλύτερο σεξ γίνεται μόνο μετά από έναν γενναίο καυγά δεν είναι αγάπη, μόνο κάποιοι που γλύφουν τις πληγές τους. Αυτό παλεύαμε να κάνουμε; Να ανταλλάξουμε μειονεξίες;

Όταν για αιώνες ο ένας προσπαθεί με αρνητικές συμπεριφορές να αντιπαλέψει τις αρνητικές ενέργειες του άλλου, κανείς δε θυμάται τα καλύτερα. Αλλά, έχουμε πια πάρει ανάσα από τους πολέμους, έχουμε γιατρέψει και τα κρίσιμα τραύματα, και δε μας χρειάζεται η εντατική. Έχουμε το εξαιρετικό προνόμιο να μπορούμε όλοι να παίζουμε ενεργητικό ρόλο σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Άνθρωποι του πολιτισμού, επιχειρηματίες, πολιτικοί, γονείς, εργαζόμενοι είμαστε, και μπορούμε να είναι όποιος/α το επιθυμεί. Κι αν βλέπαμε λοιπόν και την άλλη όψη, τη δημιουργική, την προοδευτική, την όμορφη πλευρά μας;

Κοίτα ΤΟΝ πόσες ιδέες κατεβάζει σε ελάχιστο χρόνο, πόσο πρόθυμος είναι, πόσο δημιουργικός, πόσο προσηλωμένος στο στόχο του, πόσο λογικός, πόσο σταθερός, πόσο δυνατός, πόσο όμορφος! Δες ΤΗΝ τι μπορεί να φτιάξει από το τίποτε, πόσο γρήγορα βάζει τάξη το χάος, πως υποστηρίζει τους πάντες άκοπα, πως δε χάνει το δάσος για το δένδρο, πόση υπομονή κι επιμονή έχει, πως γελά με το πιο απλό πράγμα! Κανείς από τούτους εδώ δε φοβάται, δε θυμώνει, δεν υποτιμά, δεν εξαπατά, δε βαριέται, δεν κάθεται ακίνητος μουρμουρίζοντας ή ουρλιάζοντας στη γωνιά του, περιμένοντας το τέλος του. Έχει τόσα να κάνει, τόσα να ζήσει μέχρι τότε. Γιατί να σκέφτονται και το τέλος; Έχουν αποδεχθεί κι αγαπούν την ύπαρξή τους. Ζουν το παρόν τους. Συνεργάζονται κι απλώνουν τη ζωή τους στον κόσμο. Κι η ζωή γίνεται δημιουργία απαλλαγμένη από το αρνητικό αποτύπωμα του παρελθόντος.

Μπορούμε να ζήσουμε τελικά όλοι μαζί εν ειρήνη, να χτίζουμε σαν άνθρωποι και να μη δαγκωνόμαστε σαν θηρία; Βοηθάει να θυμόμαστε την ιστορία μας, και να μην είμαστε τόσο αυστηροί ούτε μ’ εμάς ούτε με τους άλλους. Κάποιες καταγραφές έχουν χαραχθεί και δε διαγράφονται εύκολα. Αλλά αν θέλουμε, διαγράφονται. Φτάσαμε ως εδώ, γιατί όχι λίγο πιο πέρα;