"And I don't think the world is sold, I ‘m just doing what we're told."
One Republic (Counting Stars)
Με disco-μπάλες, βάτες, ψηλοκάβαλα
γυναικεία παντελόνια, σακάκια με γυρισμένα μανίκια και λαμέ.
Με Λεππά, Kylie Minogue αλλά και Bon Jovi και Ξύλινα Σπαθιά.
Με τις πολιτικές διαδηλώσεις
κοσμοσυρροή, τον Αντρέα, τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ και τον πυρσό της ΝΔ, αλλά και τον
Χάρρυ Κλυνν, τον απόηχο του κομμουνισμού, συνοδεία αξύριστης μασχάλης πότε-πότε.
Με κασέτες και δίσκους (τώρα τα λέμε
βινύλια, τότε ήταν αυτονόητο ότι δεν είναι δίσκος σερβιρίσματος)
Με το πρότυπο career-woman, ένας όρος που τότε
πρωτοεμφανίστηκε, αλλά και με Madonna και λευκά δαντελένια σοσόνια, και
παντελόνια σωλήνες.
Με τον όρο πανκιά (τα) να ταυτίζεται με
τους αναρχικούς, ναρκομανείς, funs συγκροτημάτων, αλκοολικούς, κάποτε
επαναστατημένους φοιτητές, κι όποιο άλλο αποδιοπομπαίο τράγο της κοινωνίας
Με «17 Νοέμβρη» αλλά και «Ανήκομεν εις
την Δύσιν»
Με «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» αλλά
και «Τσοβόλα δώστα όλα»
Με Τομ Κρουζ στο Κοκτέιλ, με Τσάκωνα
αλλά και με Αγγελόπουλο, που οι πιο πολλοί δεν καταλαβαίναμε.
Με Sport-Billy, με Κάντυ-Κάντυ, με Μάγια Μέλισσα,
Σιλβέστρο και Τουίτι, αλλά και με Κατερίνα - Μανίνα, μάχη, μικρός-ήρως και Τεν-Τεν.
Με «Ακάκιε τα μακαρόνια να είναι Μίσκο»,
με «Ο επιμένων ελλη-νικά», με το γάλα βλάχας εβαπορέ που
μεγαλώνει-μεγαλώνει-μεγαλωωωωνει γερά παιδιά! Και τότε βγήκαν πρώτη φορά τα
φρέσκα γάλατα….
Με το HIV να πρωτοεμφανίζεται ως aids, και να
ακούγεται από διάφορες πλευρές ότι είναι «η τιμωρία του Θεού για τη σεξουαλική
ασυδοσία του κόσμου»
Με την Εθνική για πρώτη φορά να έρχεται
πρώτη στο μπάσκετ στην Ευρώπη, κι όλα τα αγόρια να παρατούν το ποδόσφαιρο για το
δίκτυ ενός καλαθιού.
Με το πρόγραμμα της τηλεόρασης να
τελειώνει με το γνωστό βουκολικό άσμα τα μεσάνυχτα, και το video να αποτελεί must, εξ ού και η
γνωστή κατάρα της εποχής «που να σου καεί το βίντεο»
Με την τηλεκάρτα απαραίτητο αξεσουάρ και
κάποια τηλέφωνα να έχουν ακόμα καντράν. Όμως όλα ανεξαιρέτως να είναι Siemens.
Με τις πανελλήνιες να μας έχουν μπει στο
κεφάλι από την πρώτη λυκείου κι όλο μας το σόι να ωρύεται ότι για να γίνουμε
άνθρωποι πρέπει να σπουδάσουμε, μετά να γίνουμε υπάλληλοι (δημοσίου κατά το επιθυμητόν),
και να αποκτήσουμε «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» μας.
Με τις ιστορίες περί ψυχρού πολέμου, αλλά
και τις ιστορίες για αντάρτικο, Γιάρο, Μικρασιατικό και χίλιους άλλους πολέμους
από τους παππούδες μας, που πότε-πότε τις μπερδεύαμε.
Με Γκλασνοστ, Περεστρόικα, Γκορμπατσώφ,
αλλά και Ρήγκαν, Θάτσερ και Κολλ.
Με ελληνικό κινηματογράφο, Βουγιουκλάκη,
Καρέζη, Παπαγιανόπουλο και πόσους άλλους, αλλά και star-trek και «Ρετιρέ»
Με οικογενειακές διακοπές μεγάλου μήκους,
με «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη» αναρτημένο με μεγάλα γράμματα στις αίθουσες των
χειμερινών κινηματογράφων, με σχεδόν καμιά οργανωμένη παραλία, με nivea ή όταν
επιτέλους πήγαμε μόνοι μας διακοπές με coperton με δείκτη 2!
Με τις επαναστάσεις να ξεθυμαίνουν, και
το νέο πρότυπο να μας θέλει «εντός του συστήματος» αλλά «διαφορετικούς».
Κάπως έτσι μεγαλώσαμε. Κι οι πιο πολλοί,
μεγαλώσαμε καλά, με όμορφες παιδικές αναμνήσεις, και μπόλικη χαρά, όπως αξίζει πάντα
στα παιδιά. Οι γονείς μας στην αντίστοιχη ηλικία ούτε που φαντάζονταν πολλά από
αυτά.
Τέλος του 80 κι αρχές του 90. Η Ελλάδα έχει
κάνει τα πρώτα της βήματα σχετικής σταθερότητας, κι έχει ίσως τη μεγαλύτερη
οικονομική ανάπτυξη από ποτέ. Οι περισσότεροι εντυπωσιασμένοι από όλα τα
τεχνολογικά θαύματα που εισέβαλαν στη ζωή τους, και ακόμα πιο εντυπωσιασμένοι
που μπορούσαν να αποκτήσουν αρκετά από αυτά. Αν και φοβισμένοι για τη
σταθερότητα και τη διάρκεια αυτής της ευμάρειας, εξοικειώθηκαν γρήγορα, και
μόνο όταν κάποιες απαιτήσεις των παιδιών τους φαίνονταν εντελώς παράλογες
αναφωνούσαν «εγώ στην ηλικία σου ούτε δεύτερο ζευγάρι παπούτσια δεν είχα, κι
εσύ τώρα θέλεις…». Ένιωθαν ότι επιτέλους είχαν λίγο παραπάνω χώρο, λίγη
παραπάνω σημασία, λίγα παραπάνω χρήματα, λίγη παραπάνω ελπίδα να κάνουν κάτι πέρα
από την επιβίωση. Κάποιοι λίγοι ένιωθαν ότι έχουν υπερβολικά παραπάνω σημασία,
αλλά δε θα μιλήσουμε γι αυτούς εδώ.
Η πραγματικότητά μας, σαν παιδιά και σαν
έφηβοι, πιο ρευστή και αντικρουόμενη από ποτέ. Τα ερεθίσματα μάλλον χαοτικά, σε
μια χώρα που προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα. Τα αποτελέσματα πολλές
φορές εξίσου χαοτικά, χωρίς ιδιαίτερη λογική συνέπεια. Ο κόσμος μας δεν ήταν
σαφής, δεν ήταν στέρεος, ήταν μάλλον ρευστός, αμφιλεγόμενος, συχνά αντιφατικός.
Το καλό: οι επιλογές ήταν άπειρες. Το κακό: ήταν εύκολο να χαθείς.
Αποκτήσαμε συνειδήσεις, απόψεις που μοιάζουν
σχεδόν αντανακλαστικές, που συχνά δε βγάζουν πολύ νόημα, που ριζώνουν σε εκείνο
το τόσο φωτεινό αλλά και τόσο σκοτεινό χάος όπου μεγαλώσαμε.
Όμως ο κόσμος ευτυχώς πάει πάντα
μπροστά, κι ας αναπολούν οι διάφοροι μεμψίμοιροι. Η πραγματικότητα πλέον
σταθεροποιείται, γίνεται προφανής, πάντα εφόσον αποφασίσουμε να τη δούμε. Κι
ίσως ήρθε η ώρα να χτίσουμε κάπως λιγότερο χαοτικές συνειδήσεις, να οραματιστούμε
έναν πιο συμπαγή κόσμο και να τον φτιάξουμε. Όταν
σταματήσουμε να κάνουμε ό,τι νομίζουμε ότι μας λένε, οι ζωές μας σταματούν να
εναντιώνονται στους εαυτούς μας. Κι επιτέλους δε θα χρειάζεται να φταίνε οι
άλλοι για όλα τα δεινά μας, θα μπορούμε να φταίμε εμείς, και να τα διορθώσουμε,
να τα φτιάξουμε όπως θέλουμε εμείς. Γιατί τελικά, τι είναι καλύτερο, να νιώθεις
αδικημένος ή να περνάς τη ζωή σου όπως θέλεις;
